“Ik wil naar huis! Het stinkt hier. Er zitten vlekken op de muren. De matras is raar. Ik zie geen andere pubers, alleen maar kleine kinderen. En er is waardeloze wifi. Het eten is gek. Wat DOEN we hier?! Ik wil naar huis!”
Ik krijg het benauwd. Mijn kids zijn overduidelijk niet blij. Ik heb net 11 uur gereden naar een gehucht in de middle of nowhere in Engeland. Ik ben moe, kijk ook niet uit naar slapen in een stapelbed met mijn mopperende kids in de andere 2 stapelbedden op de kamer, en vraag me af of ik er wel goed aan gedaan heb mijn 19 jarige dochter en 16 jarige zoon hier mee naartoe te slepen.
We zijn op de EMF adventure-week, georganiseerd door een paar EMF-afgestudeerden uit Engeland. De week is voor andere EMF alumni’s, en is vooral bedoeld om uit je comfortzone te stappen. Want groei gebeurt als je de grenzen van je comfortzone oprekt. Dus de week zit vol met grensverleggende activiteiten. Hoge klimgetouwen waar we in mogen klauteren. Torens waar je van af kan springen. Klimwanden, palen op 15 meter hoogte met een trapeze eraan. Ziplines. Bijlen gooien. Zeilen. Kajakken.
En op een bobbelige matras in een stapelbed slapen dus.
Waarom deed ik dit ook alweer?
Die avond doen we een rondje met de vraag: ‘Hoe was je eerste dag hier?’
Mijn kinderen zijn er ook bij, want ze zijn oud genoeg om bij de volwassenen te horen.
Allebei mijn kinderen vertellen enthousiast dat ze het geweldig naar hun zin hebben, de mensen zo lief en steunend vinden, en allebei zoveel hebben overwonnen! En dit is nog maar dag 1!
Ze zijn beiden volledig uit hun comfortzone gestapt, hebben hun hoogtevrees overwonnen en klimmen als aapjes in de enormhoge klimgetouwen, dochterlief springt van de toren vol vertrouwen en naast de voetbalmatch waar iedereen aan mee heeft gedaan, zijn ze beiden ook nog in het koudwaterbad gaan zitten, zonder gepiep. 6 minuten lang!!
HIER kwam ik voor!
Maar, HOE kan dat?
Omgeving wint van wilskracht. Altijd.
Als je met 9 recreatieve drugsgebruikers omgaat, word je na verloop van tijd vanzelf de 10e.
Als je met 9 mensen omgaat die bewust hun grenzen oprekken, word je uiteindelijk ook de 10e.
Je omgeving heeft altijd meer invloed dan je wilskracht, hoeveel wilskracht je ook hebt.
Als je je begeeft in een omgeving die DOET wat jij ook wilt doen, die leeft zoals JIJ wilt leven, heeft dat dus veel meer effect dan alle wilskracht die je uit je tenen weet te trekken.
Het zijn de mensen om je heen die je inspireren. Dus vraag je af, wie kies jij om je heen? Met welke mensen breng jij de meeste tijd door?
Zijn dat mensen die slaapwandelend door hun leven gaan? Of mensen die het beste uit zichzelf willen halen? Die willen groeien en zich daar heel bewust op richten? Niet omdat ze perfect zijn, maar omdat ze vastbesloten zijn. Om nieuwe dingen te leren. Om zichzelf blijvend te ontwikkelen. Om de bereidheid te hebben hun comfortzone op te rekken. En die als vanzelf jou daardoor aanmoedigen.
Je leven vormgeven zoals JIJ wilt, begint met je omringen met mensen die leven zoals JIJ wilt.
Dat is waarom ik naar de adventure week in Engeland ging.
Het was fantastisch. Ook ik verlegde mijn grenzen. Sprong van de toren. Klom in de touwen. En lag binnen 20 seconden IN het meer toen we gingen zeilen. Maar o, wat heb ik gelachen, wat voelde ik me fijn. En wat een prachtige mensen heb ik ontmoet.
Volgend jaar nog een keer! Zelfs al moet ik een stapelbed ;-)
Liefs,
Marijke
- Login om te reageren