Ik wil het negeren. Mijn kop in het zand steken. Doen alsof de wereld niet ineens een plek is waar je dierbaren niet knuffelt, geen handen meer schudt, geen troost kunt bieden met een omhelzing en waar je niet meer live met mensen afspreekt.
Eerlijk? Ik ben geen fan van het nieuwe abnormaal. Maar nood breekt wetten.
Crisis geeft urgentie. En dan doen we toch waar we eigenlijk niet in willen geloven.
Omdat het alternatief erger is. Ziek worden. Corona krijgen. Onze dierbaren onbedoeld besmetten.
En dus blijven we zoveel mogelijk op afstand. En zo ontmoet ik dus ook mijn allerbeste basisschoolvriendin Abia op 1,5e meter afstand.
We kennen elkaar inmiddels 36 jaar.
Zijn samen volwassen geworden, getrouwd, moeder geworden, gescheiden (ik dan).
We hebben samen gehuild en gelachen. Gehoopt en gedroomd.
Elkaar gesteund en elkaar soms maanden niet gezien.
Maar altijd, altijd, is het alsof ik haar gisteren nog zag en praten we verder waar we de vorige keer gebleven waren.
Nu zien we elkaar voor het eerst sinds de Corona-uitbraak.
We schrikken ons te pletter als we -zoals altijd- elkaar bij de ontmoeting een dikke omhelzing geven.
Oeps.
“Ben jij ziek? Nee? Ik ook niet. Geen klachten.” Schuldbewust glimlachen we naar elkaar.
Hoe anders voelt het dan is toegestaan.
Het voelt fijn, warm, liefdevol, geconnect.
In plaats van fout, gevaarlijk, hartstikke verkeerd.
Bizar.
Bij het afscheid gaat het net zo.
Ze vertrekt binnenkort voor 3 jaar naar Bonaire, en als ware zusters vallen we elkaar emotioneel in de armen, wetende dat we elkaar heel lang moeten missen.
Ik voel me er pas later schuldig over. Een beetje.
Shit. Dat was niet handig.
Maar even extra goed mijn handen wassen en op mijn klachten letten, denk ik.
Maar de warme gloed in mijn hart gaat niet meer weg.
Ook niet door dat stemmetje wat zegt dat het eigenlijk echt niet had gemogen.
Je hoofd zegt vaak iets anders dan je hart. Dan je intuïtie. Dan je gevoel.
Wat is dan het juiste om te doen?
Volg je je rationele verstand? Ja, soms is dat echt verstandiger.
Maar de rest van jou wil ondertussen ook meedoen. Je bent immers geen hoofd op pootjes.
Je hoofd, je hart, je lijf verbonden. Dat maakt je mens.
Hoe doe jij dat?
Vaar jij altijd netjes op je hoofd? Doe je alles zoals het hoort?
En voel je je schuldig als je even niet zo alert bent en op je gevoel handelt? Misschien wel iets doet wat eigenlijk niet mag?
Dat laveren tussen hoofd en hart doen we onbewust de hele dag door.
Denk je dat we vooral rationele wezens zijn? Mooi niet dus!
95% van de besluiten die je neemt, neem je op je oerbrein.
Dat is het deel van ons brein wat vol zit met snelle aannames en vooroordelen, gebaseerd op jarenlange ervaringen en overleefinstincten.
Angst, liefde, gewoonte, het bepaalt in een split second wat je doet.
Terwijl je rationele brein juist veel meer tijd nodig heeft om tot een weloverwogen beslissing te komen.
Zo komt het dus dat je soms domme besluiten neemt voordat je rationele deel kan denken stom! Niet doen!
En zo werkt het ook met knoeperdhard werken, terwijl je best weet dat je er ziek van gaat worden.
Je oerbrein heeft namelijk allang een oplossing gevonden voor die hijgende deadline in je nek en je daarbij horende angst dat je werk niet afkomt en jij dan dus door de mand gaat vallen.
Dus je actiesysteem slaat aan. Doorgaan, hoppa, een tandje sneller, het moet af, dus actie!
En daar gaat je interne gaspedaal naar 300 km per uur en werk je je weer een slag in de rondte.
Oeps. Dat was niet de bedoeling.
Bedenkt je rationele brein pas als je thuis doodmoe op de bank ploft.
Je kunt dit soort automatische patronen doorbreken. En dat is eenvoudiger dan je denkt.
Ik geef er 25 juni weer een gratis online training over. Doe je mee?
Ik wens je een hele versie van jezelf toe. Je hoofd, hart én lijf met elkaar verbonden.
En ondertussen: Blijf gezond en pas goed op jezelf!
Groet,
Marijke
- Login om te reageren