Dat eeuwige oordeel.
Wat we hebben over onszelf. Over anderen. Over een situatie die je overkomt.
Het is er in een split second. En het bepaalt veel van ons gedrag.
Veroordelen geeft ons een beter gevoel over onszelf. Een gevoel van veiligheid, IK doe het goed. Het geeft een gevoel van zekerheid, een soort controle over jezelf.
Veroordelen is aangeleerd gedrag wat ons vooral weghoudt bij de angst die we diep van binnen hebben: De angst om niet goed genoeg te zijn.
Al die oordelen laten ons vooral zien welke delen we van onszelf niet hebben geaccepteerd. Onze schaduwkant dus.
Als je jezelf veroordeelt voel je je waardeloos.
Als je anderen veroordeelt voel je je eerst beter dan de ander.
Tot je beseft dat je met je veroordeling een stuk van jezelf weggeeft.
Want de ander veroordelen zegt dat jij het beter moet doen. En daarmee wordt de liefde voor jezelf ineens voorwaardelijk. Die moet je dus verdienen. En daarvoor moet jij het wel goed doen. En doe je dat niet, dan ben je weer terug bij je zelfveroordeling.
Zie je de spiraal?
Erger is het nog als je situaties veroordeelt. Als dingen anders lopen dan je in de plaatjes in je hoofd had bedacht. Zo moet het niet lopen, zo had het niet moeten zijn, denk je dan.
Dit oordeel katapult je rechtstreeks de slachtoffermodus in. En die slachtoffermodus is de hel: het maakt je machteloos. Je bent overgeleverd aan de situatie en je kan er niks aan doen. Het leven is tegen je. En dat gevoel trekt alle energie uit je weg.
Wat kan je daaraan doen?
Nooit meer oordelen?
Is het jou al gelukt?
Mij dus niet!
Maar in plaats van boos te worden op mezelf, zie ik mijn oordeel over mezelf, over anderen of over een situatie waarin ik me begeef als mogelijkheid om te leren. Mijn oordeel is daarmee een tool geworden om te kunnen leren.
En hé, leren is groeien!
Nu wordt het interessant!
Als ik mezelf betrap op veroordelen, zie ik het als uitnodiging on naar binnen te kijken en op onderzoek uit te gaan. Wat leidt me tot dit oordeel? Welke gevoelens zitten eronder en waarom raakt me dit zo?
Dan geeft het me inzicht in MIJ.
En met dit inzicht kan ik vervolgens KIEZEN.
Kiezen om de verstrengelde gevoelens los te laten.
Of om ermee aan de slag te gaan. Nog wat innerlijk werk te doen.
Dat haalt de machteloosheid weg en geeft veel meer kracht.
Want nu sta je zelf aan het stuur.
Wijs je oordeel dus niet af, maar zie het als gereedschap. Als een uitnodiging om naar binnen te kijken.
Hier is wat te leren. Over jezelf.
En leren is groeien.
Is dat niet precies wat we hier te doen hebben in dit leven?
Leren?
Het leven is geen comfort-gerichte ervaring, waarin je naar een staat van continue geluk moet streven. Die continue staat ga je namelijk niet vinden.
Het leven is een GROEI-gerichte ervaring. Het is dus de bedoeling dat je je oncomfortabel voelt. In de worsteling zit de les. En in de les zit de groei.
En groei noemen we… evolutie.
Dus, nodig jezelf uit om te onderzoeken wat jij kan leren van je eigen oordelen.
Welke gevoelens zitten eronder? Welke angst? Welke afwijzing?
Waar heb jij nog werk te verzetten om te kunnen groeien?
Pak je je kracht terug door het innerlijk werk te gaan doen? Of blijf je hangen in wijzen naar anderen en wijs je daar uiteindelijk vooral jezelf mee af?
En wil je hulp bij je groeiproces? Mail me dan. Ik help je graag!
- Login om te reageren